De tijd gaat veels te snel!!

Wang bung yung jari,,

Allemaal nog een gelukkig Nieuwjaar vanuit Suriname. Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb gepost. De laatste weken zijn voorbij gevlogen en hierdoor is het schrijven van een blog erbij in geschoten. Bij deze hoop ik toch weer een leuke blog te schrijven over de gave ervaringen hier in Suriname.

Ik zal maar beginnen bij waar ik ben gestopt. Nadat ik de weken in Coronie heb afgesloten ben ik verder gereisd naar Moengo. Hier heb ik ook mijn vrijwilligerswerk gedaan in een bejaardenhuis. Omdat ik in Coronie toch een heel ander beeld heb ontwikkeld over een deel van Suriname ging ik niet met hele hoge verwachtingen naar de laatste bestemming. Ik zag er misschien wel een klein beetje tegenop om naar Moengo te gaan, dit kwam meer doordat de mensen in Coronie erg gesloten waren waardoor ik me niet altijd gewaardeerd voelde.

Maar wat heb ik een leuke 2 weken gehad in Moengo. Het was op vele fronten zo anders dan in Coronie. In Moengo zelf is er niet zoveel te doen. Op een paar supermarkten na en wat benzinepompen was het erg rustig in Moengo. Wel waren ze erg trots op de kerststal, ik vond hem persoonlijk niet zo mooi. Het was een hutje met een daarin een doek gespannen met jozef en Maria. Een kleine lichtslang van 5 m. moest het geheel compleet maken. Kerstsferen kennen ze dus niet echt in Suriname. Ik vind het altijd super leuk wanneer er ’s avonds leuke kerstlampjes aan zijn maar daar ontbreekt het hier wel aan in Suriname. Dus voor mij dit jaar geen kerstgevoel of dat moet nog komen. Maar ben er bang voor met temperaturen rond de 30 graden.

De mensen die hier wonen in Moengo zijn veel vriendelijker als ik ga vergelijken met Coronie. Ze hebben interesse in je maar staan ook open voor dingen. Het is leuk als je als opmerking krijgt zoals “ik ga veel van je leren deze 2 weken.” Dit is een leuke waardering voor wat je allemaal doet en dit geeft je toch wel veel energie. Ook de bewoners van het bejaardenhuis zijn erg vriendelijk en ze verbazen zich vaak over het feit dat ik dit allemaal vrijwillig doe zonder inkomen. Ze vinden het raar dat ik geen salaris krijg terwijl ik gewoon volledig meewerk. Wanneer je uitlegt wat de insteek is van dit alles begrijpen ze het wel. Maar ze vinden het wel op z'n plaats dat je een kleine vergoeding krijgt, iedereen leeft in dat opzichte erg met je mee.

Ik leer hier nog veel dingen bij. Zo is het een hele uitdaging om voor 15 mensen op 1 gaspitje te koken en je leert met weinig middelen erg vindingrijk te zijn. Je probeert echt met de spullen die je hebt een zo goed mogelijke zorg te leveren. Dit is soms wel lastig omdat je de luxe vanuit Nederland gewend bent en soms werk je hier echt in primitieve omstandigheden. Maar toch blijven we in Nederland klagen over de omstandigheden maar het kan vele malen erger. We moeten in Nederland echt leren dat we blij moeten zijn met de dingen die we hebben. Ik snap dat we een ontwikkeld land zijn maar ook wij in Nederland moeten ons realiseren dat niet alles zo 1,2,3 gerealiseerd kan worden. Hiervoor is ook geld nodig en dit is er in Nederland ook niet altijd. We mogen echt niet klagen over de omstandigheden waarin we werken want kwa gezondheidszorg is het erg goed geregeld in Nederland.

Het bejaardentehuis waar ik ben geweest de laatste 2 weken was een zeer vervallen en oud pand. Je liep gewoon op een betonnen vloer waar soms diepe gaten in zaten. En daar lopen vervolgens oude mensen overheen met rollators en rolstoelen. Je hoopt dan dat de rollators en rolstoelen nog in een redelijke staat verkeren maar helaas was dit niet het geval. Rolstoelen hebben vaak een zwenkwiel of het kleine wiel ontbreekt zelfs. Ook het sanitair was erg bedroevend te benoemen, het toilet kon je na een toiletbezoek niet doorspoelen. De bewoners moeten eerst een emmer met water vullen voordat ze naar toilet kunnen. Met deze emmer met water kan je vervolgens het toilet doorspoelen. Ik vond dit meer dan een schrijnende situatie, vooral voor een bejaardentehuis vind ik dit niet kunnen. Je verzorgd hier wel patiënten die een mindere gezondheid hebben. Een goede sanitaire voorziening is echt wel op z’n plaats.

De regering geeft niet veel geld uit aan de gezondheid zorg. Dit is echt te merken waar je ook werkt. Zo krijg je 2000 SRD (ong. 220 euro) voor 15 bewoners voor een gehele maand. Hiervan moet je alles betalen van eten en drinken tot aan kleding. Zo ben je op een dag al 25 SRD kwijt aan brood voor de bewoners. Dit is 750 SRD in de maand alleen aan brood, je hebt dan nog niks op het brood. Je moet daarnaast dan nog zorgen voor de warme maaltijd en drinken. Laat staan dat je de kleding en douchespullen nog moet kopen van het bedrag. Je komt dan ook niet uit met het geld wat je krijgt van de regering. Personeel neemt vaak dingen mee van huis terwijl zij ook niet veel verdienen gemiddeld 750 SRD (85 euro) per maand. Waar ze het allemaal van doen moet je mij niet vragen maar iedereen komt hier toch rond in Suriname. Maar klagen hoor je ze eigenlijk niet.

De zorg die ze in Moengo gaven was erg goed. Ze deden er alles aan om zo goed mogelijke de zorg te leveren. Ondanks het feit dat niet iedereen gediplomeerd was, hierdoor was het soms wel lastig om dingen uit te leggen. Ze snapten bijvoorbeeld bepaalde dingen niet waarom het gedaan moest worden. Maar door er telkens te herhalen gingen velen toch inzien waarom het zo belangrijk is. Iedereen deed z’n uiterste best terwijl er in Coronie niet veel werd gedaan. Daar werd echt letterlijk meer dan de helft van de dienst gezeten op de stoel.

Wat me ook opviel is dat vrij jonge mensen in het bejaardentehuis wonen. De jongste was net 45 jaar, ze moest haar been laten amputeren maar is afgestoten door de familie. Hierdoor werd ze niet opgevangen door de familie en doordat er geen andere mogelijkheden zijn voor jonge patiënten werd ze ondergebracht in een bejaardentehuis. Hier woonde ze al 3 jaar. Velen patiënten worden vaak afgestoten wanneer ze gezondheidsproblemen krijgen. Maar doordat er weinig mogelijkheden zijn in Suriname worden ze vaak onderbracht in een bejaardenhuis. Ik moet er echt niet aan denken om zo vroeg in een bejaardentehuis te zitten.

Het was een zeer leuke ervaring om toch het verschil te zien tussen de verschillende tehuizen. Waar er in het tehuis in Moengo met passie en veel liefde werd gewerkt voor de bewoners was de woonomgeving vele malen beter in Coronie.

In Moengo verbleef ik bij een Hindoestaans gezin, het was erg leuk om te ervaren hoe het gezinsleven eruit ziet in Suriname. Het was dan wel eventjes wennen om toch weer met meer mensen in 1 huis te wonen maar het was een toffe ervaring om het gezinsleven in Suriname te mogen meemaken. Het is heel apart om te zien dat iedereen welkom is wie er ook maar binnenkomt. Maar wat wel weer heel typische is dat iedereen gewoon z’n eigen ding doet ook wanneer er bezoek is. Er wordt vaak veel eten aangeboden maar de 1 zit op het balkon, de ander op de slaapkamer en de 1 zit op de grond in de woonkamer. Je kan duidelijk merken dat de vrouw alles moet regelen in het huishouden. De man laat zich echt bedienen door de vrouw, alles wordt voor de man gedaan, brood wordt gesmeerd, alles wordt netjes achter hem opgeruimd en op commando wordt er gedaan wat de man vraagt. Heel bijzonder als je dit meemaakt en kan observeren.

De weken als vrijwilliger zitten er nu op en wat heb ik genoten. Ik heb vele mooie momenten mogen meemaken maar heb ook mijn mindere momenten mogen ervaren als vrijwilliger. Ik kwam op zoveel verschillende plekken en toch heb je bepaalde verwachtingen. Soms was het beter dan me verwachting maar soms viel het ook tegen. Ik heb er geen seconde spijt van gehad, ik neem alle ervaringen mee naar Nederland en kijk er met vele plezier op terug.

Mijn doelen waar ik voor ben gekomen zijn meer dan bereikt. Ik vond het erg leuk en een hele uitdaging om te kijken in een nog niet goed ontwikkeld land. Zo hebben mij vele dingen toch wel erg verbaast, zo was het eerste project (de one stop shop) goed ontwikkeld en gingen ze mee met de tendensen van deze tijd. Ook probeerde plekken zoals in Nickerie (thuiszorg) en Moengo (bejaardenhuis) een zo goed mogelijke professionele zorg te leveren. Ze waren soms tot mijn eigen verbazing al verder dan ik dacht. Maar je had ook dingen waarvan je een hogere verwachting had, dit was bijvoorbeeld bij het kindertehuis. Elk kind heeft een eigen bijzonder en heftig verhaal, je hoopt dat de kinderen goed worden opgevangen. Helaas bleek dit niet altijd zo te zijn, ik had meer van de begeleiding verwacht tegenover de kinderen. De kennis over bijvoorbeeld de ontwikkeling van het kind was niet altijd optimaal. Waardoor het gedrag van de kinderen soms onnodig gestraft wordt.

Maar ik heb ook veel geleerd, zo wil je de medemens graag helpen maar soms moet je iets niet veranderen. Je moet het soms gewoon zo laten hoe het is, het is de cultuur van hier en dat moet je accepteren. Het is soms moeilijk om te zien als het bijvoorbeeld beter kan maar ik heb geleerd dat mensen je soms meer waarderen als je je aanpast aan de cultuur waarin ze leven. Wanneer je dit niet doet nemen ze je niet op waardoor je echt het gevoel krijgt dat je niet gewaardeerd wordt.

Het is een hele ervaring om te mogen kijken in een andere land met een hele andere cultuur. Je hebt dan vaak een vooroordeel over bepaalde dingen als je hierheen komt. Maar hoe langer ik hier ben hier meer ik dingen ga begrijpen. Iedereen doet het allemaal op z’n eigen manier, er zijn geen regels voor bepaalde dingen. Zo vat iedereen het woordje werken ander op, de een werkt harder dan de ander. Maar wat iemand doet is toch altijd goed. In Nederland wordt er vaak hard gewerkt maar dit is ook niet altijd goed. Want hoe vaak zie je wel niet dat iemand een burn-out heeft. Hier in Suriname komt dat bijna niet voor. Het verschil zit hem in de vrije tijd. Surinamers genieten meer van de kleine dingen. Wij als Nederalnders waarderen deze dingen vaak niet meer omdat we steeds meer willen. Maar wanneer je ook van de kleine dingen gaat genieten, ga je toch heel anders naar dingen kijken.

Wat ik wil meenemen naar Nederland is dat het hele leven niet alleen bestaat uit werken. Het is belangrijk om ook van de dingen om je heen te genieten en niet alleen willen streven naar meer. Je moet blij zijn met wat je hebt ook al zijn er tijden waarin het minder gaat. Ook heb ik hier veel van de cultuur geleerd, wij als Nederlanders denken dat alle mensen van donkere komaf toch al snel Marokkaan of Turk zijn. Hierdoor hebben we een heel negatief beeld tegenover de mensen met donkere huidskleur. Maar het is goed om te weten dat er veel meer culturen zijn met verschillende geloven, hierdoor moeten we niet iedereen over 1 kamp scheren. We moeten als Nederlanders ons meer gaan verdiepen in deze dingen en niet altijd een mening van een ander napraten. Je moet soms dingen zelf ervaren voordat je een mening kan gaan vormen.

Dit was een eerste deel van me blog, ik probeer zo snel mogelijk het 2de deel van mijn blog te plaatsen. In me volgende blog zal ik alle leuke avonturen gaan vertellen die ik samen met me vriendinnen en zusje heb beleefd. Want dit waren 2 te gekke weken in Suriname met z’n allen.

Liefs,,
Tessa