Je hele leven doorloop je met vallen en opstaan!

Hallo allemaal,

Het is weer tijd om jullie weer een beetje op de hoogte te stellen met wat ik de afgelopen tijd heb gedaan. De afgelopen 10 dagen heb ik geholpen op een bejaardenhuis in Coronie. Ze hebben op dit moment 19 bewoners van dementerende tot somatiek tot psychische patiënten. Mijn eerste indruk was goed, het huis zag er netjes en verzorgd uit en voor Surinaamse begrippen was het erg luxe.

De eerste dagen heb ik vooral geobserveerd, het gaat hier heel anders dan in Nederland. Het begint al met dat er gewassen wordt door de nachtdienst dus dat scheelt weer in de ochtenddienst. De taken in de ochtenddienst bestaan uit het verzorgen van de maaltijden en het wassen van de kleren. Verder zijn er geen andere taken voor ons als verpleegsters zoals ze dat hier zo leuk zeggen. Ze ondernemen geen activiteiten met de mensen wanneer er bijvoorbeeld tijd vrij is. En geloof mij er is veel tijd vrij, ze zeggen hier gewoon letterlijk tegen half 1/1 uur ‘Ja, nu is het de tijd uitzitten tot 3 uur”. Oké dit was ik dus helemaal niet gewend en dit is ook absoluut niks voor mij. Ik wil graag wat doen en niet mijn tijd uitzitten. Als ik toch zo mijn geld moest verdienen zou ik helemaal gek worden. Maar zo maak en leer je veel over hoe de zorg in elkaar zit in een ander land. Je leert hierdoor ook veel over jezelf, je gaat nu nog meer nadenken over waarom je nu verpleegkunde hebt gedaan. Ik ben me er echt van bewust geworden dat je het echt doet voor de mensen en uit de waardering die je krijgt haal je zoveel energie.

Personeel was er genoeg aanwezig, soms liep je wel met 6 collega’s rond om alle bewoners te verzorgen. Terwijl er maar maximaal werk was voor 3 collega’s. Ook verschilde het per dag hoeveel personeel er was, de ene dag waren er maar 4 en dan weer 6. Ook was het heel normaal dat soms een personeelslid gewoon thuisbleef zonder iets te laten weten.

Ik heb geprobeerd om toch de bewoners wat aandacht te geven. Veel activiteiten kon ik niet doen het was vooral improviseren, vooral veel handverzorging gedaan en mens erger je niet gespeeld (ben het spel nu wel een beetje zat, hahah). Maar wat vonden de bewoners het leuk als je ze toch een beetje aandacht gaf. Een wandeling naar de winkel werd zo gewaardeerd door sommige bewoners. Ze waren zo blij om er eens uit te zijn. In de supermarkt moest er vaak wat gekocht worden om lekker op te eten terwijl ze amper iets te besteden hebben. De waardering die je kreeg van deze mensen doet jezelf zoveel goed. Je bent dus niet voor niks naar Suriname toegekomen.

Maar tussen alle leuke en mooie momenten zitten er ook de mindere momenten. Alles lijkt hier geweldig te zijn en dat op dit moment niks tegenzit. Maar helaas is dat niet zo, ook hier ken je echt je moeilijke momenten. Vooral dat je nu hier al een tijd zit en je toch helemaal alleen bent. Je hebt genoeg mensen leren kennen waarmee je echt een super gave tijd hebt maar dit maakt het gevoel van gemis naar het gezin en familie soms niet minder. Je hebt soms echt behoefte om toch de liefde en warmte van te voelen van het gezin. Je weet heel goed dat je hiervoor gekozen hebt en dat dit soort dingen erbij komen en horen. Maar ik ben mezelf hierin echt tegengekomen, ik heb altijd gedacht van ik zal het er niet moeilijk mee hebben in deze maanden dat ik weg ben. Dit komt ook omdat ik het gevoel niet altijd uit en het dan wegstop. Maar hier in Suriname ben ik er wel achtergekomen dat dit voor mij ook niet werkt. Waar ik nooit veel over dingen zou praten, vooral op persoonlijk gebied, heb ik hier nu echt behoefte aan. Ik ben er echt achtergekomen dat wanneer je dit niet doet dat je op een gegeven moment helemaal vast loopt. Je moet soms echt je verhaal kwijt maar tegelijkertijd mis je de mensen om je heen. Je kan niet alles alleen doen, je moet het samen doen dit maakt je weer sterker. Hierdoor krijg je ook weer andere inzichten en wordt je ook weer op een andere manier aan het denken gezet. Afgelopen week had ik z’n baalmoment zoals ik dat zo mooi kan zeggen en je wilt dan zo graag bij dierbare mensen zijn maar dan zit je daar alleen in Coronie. Niemand waar je even een goed gesprek mee kan voeren en dan hoop je iemand te kunnen spreken uit Nederland maar dat kon ook niet omdat me internetbundel was afgelopen en ik geen beltegoed meer had. Nou ik zou je vertellen wat een rotdag en dan voel je je echt remi alleen op de wereld die geen vrienden heeft. Maar van zulke momenten leer je erg veel en hierdoor ga je momenten steeds meer waarderen wanneer je met dierbare mensen om je heen bent. Nou dit is wel weer genoeg geweest ik zal weer verder gaan met waar ik was gebleven.

Wat ik schrijnend vond is dat de mensen de hele dag in dezelfde pamper lopen, ze verschonen de patiënten niet om de reden dat de pampers erg duur zijn en ze dit dus niet kunnen betalen. Er mogen maximaal 2 pampers per dag gebruikt worden wat voor sommige mensen echt te weinig is. Dit zijn echt momenten dat het je wel raakt en dat je echt merkt dat hier op sommige gebieden nog veel armoede heerst. Dit geldt evenals voor de kleren, lakens, handdoeken en washandjes. Overal zitten wel gaten in maar bij gebrek aan beter moet het gewoon gebruikt worden. Ze hebben gewoon niet de middelen om wat nieuws te kopen. Het belangrijkste is dat er eten gekocht kan worden en dat het gas, water en elektrische wordt betaald. Hierdoor besef je goed dat we het heel goed hebben in Nederland. We hoeven eigenlijk niet vaak na te denken van kan ik die schoenen wel of niet kopen, elk jaar kun je echt wel een paar schoenen of meer halen maar hier is dat niet zo vanzelfsprekend. Ze moeten echt nadenken wat is belangrijker en niet denken aan de luxe wat wij allemaal kennen in Nederland.

Wat me ook opviel is dat de verzorgers vooral reageerde op wat de mensen deden. Ze keken niet naar de oorzaak als een patiënt bijvoorbeeld onrustig deed. Ze straften de patiënten alleen maar voor het dingen wat ze gedaan hadden maar kijken niet verder. Dit was wel in het nadeel van de patiënt terwijl de patiënt er soms helemaal niks aan kon doen.

Ik kreeg ook regelmatig opmerking van “ga toch zitten de was komt later wel” of “de bewoners zitten lekker rustig kom toch gewoon zitten.” Zo merk je echt dat de werkwijze in Nederland anders is en dat ze de werkwijze die ik vanuit Nederland gewend bent hier niet kennen. Ze kunnen zich niet voorstellen dat wij een hele dag bezig kunnen zijn. Ook opmerkingen van wat ben je mooi op tijd als ik binnenkom voor mijn dienst werd vaak gemaakt. Ik ben vaak 5 minuten voordat we beginnen aanwezig, dit is al niet extreem veel maar ben voor Surinaamse begrippen ruim op tijd. Ze snappen niet dat iedereen in Nederland op tijd is voor hun werk. Ze zeggen jullie zijn daar echt streng in, ja dit zet je wel aan het denken. Hier kennen ze geen klok en dus ook geen stress ze worden niet boos op elkaar als je een half uur later komt, iedereen accepteert dit hier in Suriname. In Nederland heeft dit puur te maken met discipline, hier in Suriname heb je dat veel minder of eigenlijk niet. De discipline kennen ze totaal niet, Surinamers denken erg luchtig over dingen en zijn in dit soort dingen niet haatdragend. De sfeer blijft onderling erg goed.

Wat ik wel goed vond is dat er elke dag vers werd gekookt voor de bewoners. Elke dag werd er verse groente bereid voor de bewoners. Verder worden alle bewoners 2x per dag gewassen. Dit vanwege de warmte hier in Suriname. De zorgzwaarte is wel minder zwaar dan in Nederland, meer dan de helft van de bewoners kon zichzelf gewoon wassen en aankleden.

De afgelopen 10 dagen sliep ik bij een vrouw die predikt. Het is een hele belevenis als je met haar in gesprek gaat. Ze praat erg veel en verteld veel over de bijbel, dit was ook echt iets voor mij om naar te luisteren, hahah. Het was een leuke en andere ervaring hier in Suriname maar wel een ervaring die ik nooit zal vergeten. Verder zijn de inwoners in Coronie erg gesloten, ze nemen je niet echt op in het dorpje waar ze wonen. Ik had een beeld van dat alle Surinamers erg open en vriendelijk waren. Maar dit is dus niet zo, ik heb dat deze week echt ervaren. Ook op het bejaardenhuis betrokken de collega’s me helaas niet bij het proces rondom de zorg. Ze praatte veelal in het Surinaams waardoor je echt het gevoel had dat je niet welkom was.

Ik kom nog een keer terug op het afval hier in Suriname, we hadden laatst een lekker biertje gekocht en hadden deze heerlijk opgedronken. Ik deed me blikje weer netjes in een plastic tasje om deze zo mee te nemen naar huis om het daar weg te gooien. Ik hou de afval bij me en ik krijg als reactie “Ja, gooi het maar gewoon naar buiten.” Ik zo van “naar buiten?” “Ja geen probleem, er wordt toch schoongemaakt dus het wordt wel opgeruimd door iemand.” Oké had ik dit dus goed gehoord? Ze gooien dus alles naar buiten in veronderstelling dat een ander het wel opruimt. Daarom verklaard het ook veel waarom het z’n smerig land is. Ze keken me raar aan dat ik zei ik neem het wel mee naar huis en gooi het daar wel weg want dit ging wel even tegen mijn principes in.

Afgelopen weekend was ik weer een weekendje in Paramaribo. Dit voelde echt weer als een thuis, echt heerlijk, even een douche waar je gewoon onder kon staan en niet elke avond je teil moeten laten vollopen met water. Het weekend was erg vol gepland want ik bleef maar 2 dagen en na meer dan 3 weken niet in Paramaribo te zijn geweest wil je toch weer van alles doen.

Zaterdag ben ik samen met Sanne (haar heb ik leren kennen via een huisgenoot) naar Lelydorp geweest. Eerst hebben we de lokale markt bezocht en hadden we veel te vertellen want we elkaar lang niet gezien. Nadien zijn we naar de vlindertuin geweest, wat super mooi was dat. Al die verschillende soorten vlinders is zo mooi om te zien bij elkaar. Verder kregen we een rondleiding door de vlindertuin, ze exporteren vlinders naar andere landen. Het is heel bijzonder om te zien hoe het proces van larf tot vlinder wordt doorlopen. Zo leeft een vlinder maar maximaal 6 weken en heeft elke vlinder een eigen soort plant waarvan die leeft. We hebben de rupsen en de pop kunnen vasthouden maar ook mini schildpadjes! Hoe leuk was het om deze dieren vast te houden. Alleen een minpuntje ik had er net weer 1 vast die weer moest plassen, haha. Maar verder konden we gewoon bij de schilpaden in het verblijf lopen en zagen onder andere nog wurgslangen. Na een geslaagde dag zijn we nog een heerlijk hapje wezen eten.

Verder heb ik zondag nog van alles geregeld in Paramaribo omdat dit niet allemaal kan als ik in de districten ben. In de avond ben ik wat gaan drinken met collega van mijn eerste project. Echt super leuk om nog eens mee af te spreken met elkaar. Je hebt nu zoveel meer te vertellen omdat je nu meer gewend bent in Suriname. Je weet veel meer over de leefwijze waardoor je je ervaringen leuk kunt delen met elkaar.

Maandag ben ik aangekomen in Moengo om hier mijn laatste 2 weken vrijwilligerswerk te doen in een bejaardenhuis. Ik ben heel benieuwd of er nog verschillen zijn met het bejaardentehuis in Coronie. Ik heb er veel zin in om weer iets nieuws te ontdekken.

Dikke kus,
Tessa