Mijn laatste weken als vrijwilliger zijn ingegaan!

Hallo allemaal,

Vorige week ben ik begonnen bij mijn laatste project. Het besef dat dit alweer mijn laatste project is was er nog niet. Maar naarmate de week vorderde realiseer ik nu wel dat ik nog maar 5 weken vrijwilligerswerk ga doen. Daarna zit dit avontuur er alweer op. Ik kan nog niet geloven dat dit allemaal zo snel voorbij is gegaan ook al heb ik nog steeds een lange tijd te gaan. Ik weet nog goed dat ik meer dan 12 weken geleden ben begonnen bij het eerste project. De periode is dan ook met ups en downs gegaan maar ik heb er zoveel voor terug gekregen dat ik dit echt niet had willen missen.

Maar ik zal eens beginnen bij het begin. Vorige week vrijdag kreeg ik dus het bericht dat ik toch naar een district zou kunnen vertrekken, ik was dan ook erg enthousiast dat er eindelijk groen licht was. Naarmate het weekend vorderde werd ik wel minder enthousiast. Dit omdat er al zo vaak iets was dat het toch niet was goedgekeurd. Hierdoor wou ik mijn verwachtingen ook niet te hoog leggen. Maandag moest ik mij om 09.00 uur melden bij de organisatie, dit was een thuiszorgorganisatie. Ik vond dit al wel een beetje vreemd want het plan was dat ik zou meelopen op een RGD-poli. Maar vol goede moed ben ik maandag naar de afspraak gegaan. Ik was dan ook keurig op tijd en ik kon gelijk doorlopen wat voor Surinaamse begrippen wel uniek is. Ik werd voorgesteld aan de directeur, de eerste vraag die er kwam was “Waarvoor kwam je ook alweer?” Jahoor, dacht ik al daar hebben we het alweer, het kon ook niet goed gaan. Maar na een formulier te hebben ingevuld met alle gegevens begon hij te vertellen over de organisatie. Waar ik dacht dat het gesprek maximaal een half uurtje zou duren zat ik bijna 3 uur bij hem op het kantoor. Jeetje wat kan hij vertellen en wat een enthousiasme. Ik kreeg veel informatie over de zorg hier in Suriname, heel interessant allemaal. Na een hele uitleg kon ik kiezen waar ik heen wilde gaan en naar welk district ( is een soort provincie). Ik kon in de thuiszorg gaan kijken in Nickerie of een bejaardenhuis in Moengo of Coronie. Allereerst ben ik begonnen in de thuiszorg in Nickerie. Mijn plan is om alle drie de districten te bezoeken zodat ik van alles wat heb gezien. Het echte binnenland van Suriname is dus van het lijstje geschrapt. Me begeleider kwam maandagavond dan ook vertellen dat ze een andere organisatie had aangeschreven dus dit verklaarde dus ook waarom ik me moest melden bij een thuiszorgorganisatie. Wel vind ik het jammer dat ik niet het binnenland in ga maar hoe het tot nu toe allemaal is verlopen is het misschien maar beter ook. Maar het gevoel over dit project spreekt me erg aan en zo kan ik echt de zorg gaan vergelijken met Nederland.

Tijdens het 3 uur durende gesprek kwam er nog een nieuwe zorgvraag binnen waardoor ik dit ook gelijk heb kunnen zien. Het gaat hier allemaal wel erg gemakkelijk aan toe, hier in Suriname is niks niet teveel. Wat ik wel opvallend vond is dat als je de zorg zelf aanvraagt voor in de thuissituatie dit niet vergoed wordt door de zorgverzekering. De zorg in de thuissituatie wordt alleen maar vergoed als je uit het ziekenhuis komt. Bij de intake werd aangegeven dat er in de ochtenduren 2 uur wordt uitgetrokken voor een cliënt, dus ik was heel benieuwd wat ik deze week zou aantreffen als ik de wijk in zou gaan.

Dinsdag ben ik vertrokken naar Nickerie, ik kon dus gelukkig snel beginnen. Na een reis van meer dan 5 uur, onderweg vaak moet stoppen omdat de motor oververhit was, kwam ik aan bij mijn slaapadres. Na een leuk ontvangst door de collega’s van kantoor ben ik mijn nieuwe stulpje gaan bewonderen. De collega’s op kantoor hadden dan ook al meerdere malen gezegd dat ik naar boven moest gaan om lekker te gaan slapen op bed. Nou ik vond dit maar raar, wie gaat er nu slapen midden overdag. Maar ze zullen het vast allemaal goed bedoeld hebben dacht ik. Nadat ik alles een beetje had uitgepakt heb ik nog geprobeerd een fiets te regelen. De collega’s van kantoor zeiden alleen doe maar rustig aan we zijn hier niet in Nederland. Nou oké, ik heb het er maar bij gelaten en ik dacht dan doen we het morgen wel. In de avond heb ik kennis gemaakt met een medehuisgenoot, zij zit ’s middags en ’s avonds op school. Hele leuke en lieve vrouw die erg zorgzaam is, ze is net een mama voor mij en ze wil echt voor mij zorgen.

Woensdag ben ik opgestaan met het idee dat ik van alles zou gaan regelen om donderdag lekker aan de slag te kunnen. Eerst moest ik wachten totdat de hoofdzuster zou komen voor een gesprek, ze zou rond 10 uur er zijn maar uiteindelijk kwam ze om 12 uur binnen. Dus weer een ochtend weinig gedaan maar wel leuk gesproken met de collega’s van kantoor. Het is daar 1 gezellige bende, haha. De hoofdzuster wil graag dat ik een zorgdossier opstel, nu ziet dat er niet zo uit als in Nederland. Het is de bedoeling dat de collega’s in de wijk duidelijk moeten kunnen zien wat ze moeten doen. Dus ze bedoeld eigenlijk een soort aftekenlijst waar letterlijk opstaat spullen pakken, haren kammen, tandenpoetsen, handdoek ophangen op de waslijn ect. Ik moet nog wel een duidelijker beeld krijgen want het is nu nog wel onduidelijk wat ze wel en niet willen. Want er is wel een 2 strijd op het kantoor de een wil het wel wat meer uitgebreid terwijl de ander zegt niet teveel omdat er dan papier nodig is en dat hebben we niet en er dan meer werk bij komt kijken. Ja, ga dan maar is zorgen voor iets goeds werkends, want je wilt wel iets doen wat ze gaan gebruiken en niet dat het in de kast wordt gegooid. ’s Middags ben ik mijn fiets gaan ophalen en na een korte fietstocht door Nickerie om te verkennen kwam ik weer aan bij het kantoor. Daarna gevraagd waar ik mij morgen kon aansluiten om mee te gaan kijken in de zorg, maar aangezien er niet veel die middag werd gedaan op kantoor en de computer nog steeds uit was, was het antwoord doen we morgen wel. Helaas morgenvroeg dus weer niet aan het werk. Het verschil tussen de stad Paramaribo en het district Nickerie is dus echt heel groot. In Paramaribo is alles al heel relaxt maar in Nickerie is het nog veel meer relaxt. Tussen 12 uur en 16 uur is er niemand op straat. Iedereen is thuis en is aan het rusten. Niemand maakt zich daar dus druk.

De volgende ochtend was ik op tijd op het kantoor want ik wou echt die avond wat zien, ik was het wel zat om als maar thuis te zitten. Hier kom ik immers niet voor. Nadat ik had aangegeven dat ik in de avond wel graag wat wou doen was het antwoord geniet van je vakantie hier. Haha, voor mij gevoel ben ik elke dag nog op vakantie, ook al doe ik mijn dingen wel. Maar goed er werd wel actie ondernomen en in de avond mocht ik eindelijk meegaan in de wijk. Tegen de avond werd ik opgehaald door een collega. Het is gebruikelijk dat wanneer je bij de mensen binnenkomt je de schoenen uitdoet, dit vond ik aan het begin niet z’n fris idee. Maar goed je moet je aanpassen aan de cultuur hier in het land. Mijn eerste indruk was eigenlijk nog wel redelijk goed. Ik zag dat er gewoon een hoog/laagbed was, dit had ik immers niet verwacht. Ze hebben wel niet alle luxe vanuit Nederland maar het functioneert wel. De directeur had mij als opdracht gegeven de collega’s op de juiste manier te leren de zorg te verlenen. Want velen hebben hier geen diploma in de thuiszorg, ja het is raar maar waar. Dit is soms wel erg lastig want ik wil niet alleen maar negatieve dingen zeggen, ik wil wel helpen en ik wil niet alles afkraken wat ze allemaal doen. Ik wil dan soms wel tips geven maar een hele aanpak veranderen is niet mijn taak in de 2 weken die ik er ben.

Doordat er vele collega’s geen diploma hebben valt mij het echt op dat er totaal geen kennis is van ziekteleer. Ik vroeg voordat we naar de cliënten gingen wat ik kon verwachten en of er bijvoorbeeld een ziektegeschiedenis was. Ik kreeg dan als antwoord de mevrouw ligt op bed door ouderdom en houdt bijvoorbeeld alles stijf en praat niet meer. Maar wat ze had wist ze niet dat had ze nooit gevraagd. Mijn nieuwsgierigheid was erg groot en ik was erg benieuwd. Nadat we klaar waren vroeg ik of deze mevrouw dement is. Als antwoord kreeg ik dan nee ze praat niet meer en dat is geleidelijk aan gekomen net zoals ze nu niet snapt hoe ze moet eten. Maar dement was ze niet, nu ben ik ook geen arts maar nadat ik de situatie had geobserveerd lag dit wel voor de hand. Hetzelfde geldt voor een situatie waar we de deuren altijd op slot moeten doen omdat ze anders wegloopt. Bij navraag of ze ook bijvoorbeeld dement was, was het antwoord nee. Dat hoorde niet bij dementie, dus volgens mij is de kennis rondom ziekteleer heel erg mager. Het verbaast me dat je dan goede zorg kan geven zonder enige informatie, want vaak benader en behandel je elke cliënt anders aan de hand van het ziektebeeld.

Verder viel me op dat de hygiëne niet altijd letterlijk wordt genomen. Zo wordt er hier gewoon gewerkt met sierraden om, nagellak op of acrylnagels en de handen worden niet altijd gewassen. Ook al gebeurd dit ook niet altijd in Nederland. Ook over de privacy verbaasde ik me echt. De huizen in Suriname zijn erg wisselend, het ene huis is nog redelijk oké maar vaak zie je ook nog huizen die nog maar net blijven staan. Als hier 1x windkracht 9 overheen waait liggen de helft van de huizen plat in Suriname. Huizen zijn vaak gebouwd van hout en golfplaten en als er bijvoorbeeld een gat ontstaat wordt er op creatieve manier een oplossing bedacht. Hierdoor lijkt het net of de huizen aan een zijden draadje hangen. Hierdoor moet je er soms niet raar van opkijken dat deuren of ramen ontbreken. Iedereen kan zo naar binnenkijken terwijl je bezig bent met je handelingen. Zo hebben we een cliënt en wanneer ze klaar is met douchen wordt er een handdoek om haar heen geslagen (niet alles wordt bedekt) maar vervolgens moet ze wel over het balkon lopen waar iedereen zo op kan kijken. Een hele vreemde situatie vond ik maar het zal hier wel gewoon zijn.

Maar de cliënten en mantelzorgers ontvangen je met open armen. Dit geeft een goed gevoel en ze staan er ook open voor dat je komt. Ze zijn geïnteresseerd in je en dat geeft wel een vertrouwd en welkom gevoel. Ik vind het dan ook echt leuk om te kijken hoe het eraan toegaat in de zorg in de thuissituatie. Je komt van alles tegen zo leer je veel over hoe de mensen hier wonen in Suriname maar ook over de zorg die hier wordt gegeven in Suriname.

Afgelopen weekend heb ik me weekendje doorgebracht in Paramaribo. Zondag zijn we heerlijk een dagje naar white beach geweest. Dit is een opgespoten stukje strand aan de Surinamerivier. De weersvoorspelling was eerst veel regen maar gelukkig is het droog gebleven tot aan het eind van de dag. Het was vrij rustig die dag waardoor je heerlijk kon genieten van het water. Het was erg mooi om te zien dat ze hier in Suriname bij de rivieren ook eb en vloed kennen. Zo was er om 11 uur nog genoeg water om in te zwemmen maar om 1 uur was er geen water meer om te zwemmen. Na een heerlijke dag gerelaxt te hebben in de hangmat aan de rivier hebben we ’s avonds heerlijk nog een hapje gegeten met de huisgenoten. Dit was de laatste keer met z’n 3en want 1 huisgenootje vertrek volgende week.

Nou na een heel verhaal stop ik er maar mee. Jullie horen weer snel van mij.

Liefs, Tessa