Soms voel je toch nog wel een klein beetje kind

Hallo allemaal,

Allereerst ga ik jullie het nieuws vertellen dat ik niet in januari maar begin februari terugkom uit Suriname. Na het avontuur hier Suriname vertrek ik nog naar Curaçao en Miami om daar nog te gaan genieten van de mooie dingen. Ik heb er onwijs veel zin in en hierdoor kan ik nog lang genieten van het mooie avontuur op dit moment.

Op het kindertehuis wisselen de dagen elkaar wat af. De ene dag is er wat meer begeleiding dan de andere dag. Laatst stonden ik en Jaap alleen in de middag het eten uit te delen, we wisten dan ook totaal niet waar de begeleiders waren. Ja en wat gebeurd als er niemand aanwezig is dan wordt het ene chaos. Het is vaak al erg druk op het kindertehuis maar wanneer er niemand aanwezig is proberen de kinderen je echt uit. Maar uiteindelijk is het wel gelukt om iedereen een bordje eten te geven. Het kindertehuis is afhankelijk van giften die ze krijgen, dus ook het eten moet gesponsord worden door anderen. Soms wordt er weinig voorraad gesponsord door anderen waardoor de kinderen het moeten doen met de restjes. Hierdoor bestaat vaak het eten uit rijst met 1 of ander simpel sausje. Al schiet de hoeveelheid saus vaak wel erg tekort. Hierdoor krijgen de kinderen vaak ook geen groente wat eigenlijk erg belangrijk is voor kinderen in ontwikkeling.

Verder zijn de kinderen erg enthousiast als je komt in het kindertehuis, de kinderen ontvangen mij met open armen. Hierdoor merk je wel dat de kinderen een stukje aandacht tekort komen. De aandacht wordt niet altijd gegeven in het kindertehuis omdat er zoveel kinderen zijn. De aandacht moet verdeeld worden waardoor de momenten van aandacht erg schaars zijn. Het is heerlijk dat wanneer een kindje bij je komt zitten op een onverwacht moment. Je weet dan eigenlijk al dat ze op dat moment behoefte hebben aan liefde en aandacht.

Het is leuk om te zien hoe verschillend alle kinderen zijn in het kindertehuis. Het ene kind is erg rustig, het andere kind is weer wat meer brutaal terwijl een ander kind weer erg behulpzaam is. Door het grote leeftijdsverschil kun je echt goed zien welke kinderen nog echt kind zijn en behoefte hebben aan spelen en dat sommige kinderen echt in de pubertijd zitten. Vaak kijken deze kinderen je aan met een ongeïnteresseerde blik en alles is teveel wat je ze vraagt. Door alle verschillende leeftijden krijg je een mooi beeld van alle leeftijdsgroepen en zo vind ik het leuk om te zien dat elke leeftijdsgroep zijn eigen specifieke dingen heeft. Wel valt mij persoonlijk op dat ik erg slecht kan tegen brutale kinderen. Ik houd er niet van dat kinderen telkens om dingen vragen of dat er geen dankjewel afkan als je iets voor hen doet. Ook vind ik het lastig als de kinderen eten krijgen en het nooit goed is of dat het altijd te weinig terwijl ze hier in het kindertehuis porties eten krijgen waar je u tegen zegt. Ik realiseer me nu goed dat je echt blij moet zijn met wat je hebt en dat je soms gewoon tevreden moet zijn. Ook al doen dat niet alle kinderen hier maar ik wil dit dus wel meenemen naar Nederland, ik moet tevreden en dankbaar zijn met de dingen die je hebt. Iedereen heeft het met een goede bedoeling gedaan en dat moet je meer dan respecteren.

Mijn laatste dag heb ik lekker in rust afgesloten, een meisje wou graag me haar invlechten en na meer dan 2 uur vlechten was het resultaat er dan. Ik mag het eigenlijk niet zeggen maar het zag er niet uit, haha. Door al mijn laagjes in de haren sprong het alle kanten uit waardoor het 1 warboel was. Maar ze heeft het met alle liefde gedaan en op z’n moment kan je een leuk gesprek met iemand voeren. Vaak zijn de kinderen erg snel afleiding waardoor kinderen toch snel met iets anders bezig zijn en je hierdoor niet een focus op iets kunt leggen.

Zo kwam erop de laatste dag ook een jongen naar mij toe en vroeg ‘ben je vandaag echt voor het laatst?’ ‘Kom je echt niet meer terug?’ En op het moment dat hij het vroeg zag ik de tranen in zijn ogen komen. Nou ik zal je wel vertellen makkelijk is het echt niet als je daar dan zit en een jongen komt zo naar je toe. Dit geeft dan ook maar weer dat sommige kinderen het echt hebben gewaardeerd dat je langskwam en dat ze het super leuk vonden. Na een leuk gesprekje waarin ik wel moeite moest doen om zelf niet te gaan huilen heb ik de jongen nog wel met een lach kunnen zien weglopen, gelukkig.

Ik heb veel geleerd de afgelopen tijd in Suriname. Ik sluit dit project af met gemengde gevoelens. Ik vond het super leuk om me in te zetten voor de kinderen in het kindertehuis. Je werd door de kinderen echt enthousiast om je zo goed in te zetten voor de kinderen. Wat ik persoonlijk erg jammer vond is dat de band tussen de begeleiding en mij er niet was en ik hierdoor heb ik het gevoel dat ik er niet alles heb uit kunnen halen. Want ieder kind heeft een eigen verhaal waardoor ook ieder kind op een andere manier benaderd moet worden in de omgang. Ik vond het super jammer dat ik niet altijd de achtergrond informatie had en ik alles zelf moest uitzoeken. Hierdoor heeft het wel eventjes geduurd voordat je wist hoe je bijvoorbeeld een kind moest benaderen en nog weet ik dit niet allemaal. Ik had meer van deze periode verwacht vooral op het gebied van de ervaringen van de begeleiders over het kindertehuis. Ik had gehoopt dat ze mij meer konden vertellen over de kindertehuizen in Suriname waardoor ik een goed beeld zou krijgen. Nu zijn het alleen mijn eigen bevindingen wat natuurlijk ook een goed beeld geeft maar ik had graag ook wat meer informatie erom heen willen hebben zodat ik een totaal plaatje zou krijgen. Helaas heb ik dit doel voor mijzelf niet bereikt. Maar dat mag de pret niet drukken de kinderen waren echt dolenthousiast dat ik kwam en dat maakt alles toch nog goed.

Op het moment dat ik deze blog schrijf krijg ik het bericht dat ik mag gaan vertrekken naar het binnenland. Ik zit dan ook op dit moment eigenlijk te stuiteren in de stoel, haha. Ik had de moed eigenlijk al een beetje opgegeven dat ik naar het binnenland zou vertrekken. Iedere keer was er wel iets waarom het niet door zou gaan of uitgesteld werd. Vaak kwamen ze de afspraken niet na waardoor ik geen idee had waarom het weeral was afgekaatst maar maandag om 9.00 uur ga ik me melden en kan ik hopelijk in de loop van de week vertrekken richting het binnenland. Het is nu nog allemaal erg onduidelijk dus kan jullie er ook nog niet veel over vertellen.

Ik zit nog even na te denken wat ik jullie nog moet vertellen maar ik heb jullie nog niet verteld dat ik vorig weekend op trip ben geweest naar Bigi pan samen met mijn huisgenoten en begeleider. Bigi pan ligt in Nickerie ten westen van Suriname en is een groot moerasachtig gebied. Ze hebben in de loop der jaren een meer uitgegraven en deze laten onder lopen met water. Op dit moment leven er ongeveer z’n 72 soorten vogels in het gebied. Maar er zijn nog veel meer dieren zoals slangen, kaaimannen en apen.

De reis zou zaterdagmorgen om 10 uur vertrekken maar dit liep iets anders. Me begeleider had me om 8 uur geappt dat de taxi om 9 uur zou komen, maar aangezien ik nog lag te slapen heb ik dit niet gelezen. Dus om 9 uur werd ik een beetje geschrokken wakker door een telefoontje dat de taxi er al stond. Ja daar sta je dan met je goeie gedrag, niet aangekleed en de tas nog niet gepakt. Het is dus raar maar waar Surinamers kunnen dus ook op tijd zijn i.p.v. “altijd” te laat . Nadat ik snel alles heb ingepakt kon de reis dan toch beginnen, ook al had ik gezorgd voor wat enige vertraging. Helaas is Jaap niet meegegaan met de trip omdat hij de dag ervoor ziek was geworden, erg jammer. De weg naar Bigi pan is wel een beetje saai 1 rechte weg met maar weinig bochten of iets dergelijks. Aangekomen bij de opstapplaats voor de boot begon het weer keihard te regenen. Gelukkig was dit de enigste bui van dit weekend dus mocht het de pret niet drukken.

Nadat de regen was overgetrokken konden we vertrekken naar onze bestemming. Na een mooie tocht op het water waarin we veel vogels hebben gezien zoals de witte en rode ibis, steltlopers, buizerd, uilen en de visarend. Daarnaast ook weer doodshoofdaapjes gezien die erg fanatiek aan het spelen waren met elkaar, echt super mooi om dat te zien op een relatief korte afstand. Nadat we op het meer aankwamen was ik toch wel enigszins verbaast, ik had verwacht dat we ergens langs de oever zouden slapen maar de hutjes stonden midden op het meer. Dus soms wordt je totaal verrast bij het beeld wat je eigenlijk hebt. Nadat ik heerlijk mijn hangmat heb opgehangen en er heerlijk in heb gelegen zijn we gaan varen om te zien hoe alle vogels in de avonduren terugvlogen naar het zuiden om daar de nacht door te brengen. Dit was een heel bijzonder gezicht vooral de hoeveelheid vogels heeft bij mij veel indruk achter gelaten. Het is erg mooi om te zien hoe ze in groepen terugvliegen en daarna zich verzamelen 1 plek. Alles is dan bijvoorbeeld wit of rood echt heel mooi om te zien.

In de avonduren zijn we nog gaan varen in de hoop kaaimannen te zien, helaas hebben we ze niet gevonden. Het water staat op dit moment te laag waardoor de kaaimannen zich verder in het moeras terugtrekken. Ik heb nog een aantal weken om een kaaiman te zien want die wil ik nog wel graag zien. Wel hebben we een aantal slangen gezien en vele spinsoorten. Dit is erg apart dat je ze goed kan herkennen omdat je in het donker de ogen erg goed kunt zien.

De volgende dag stond in het teken van het nemen van een modderbad, na een stukje varen waar we uiteindelijk ook nog flamingo’s hebben gezien konden we een modderbad nemen. Midden in het meer konden we uitstappen om daarna te genieten van een modderbad. Eerst is het wel een vies idee en doe je heel voorzichtig maar naarmate het gevoel van de modder vertrouwd werd kon het gooien van de modder beginnen. Op dat moment zat alles onder de modder, in je haar, achter de oren in je oren het zat echt overal. Maar op dat moment heb ik me toch wel een klein beetje kind gevoeld die dolgelukkig aan het spelen was, haha.

Nadat we weer een soort van fris waren zijn we terug gekeerd naar Paramaribo. De reis terug was verschrikkelijk, het is geen pretje om hier in Suriname in een bus te zitten. Surinamers zijn relatief kleine mensen dus voor lange mensen is het dan ook drama om in een bus te zitten. Je zit dan ook klem tussen de stoel van je voorganger. Maar we hebben het weer overleefd.

Nou volgens mij heb ik wel weer genoeg geschreven, ik zal jullie zo snel mogelijk informeren over hoe de komende weken eruit gaan zien voor mij. Dus jullie horen snel weer iets van mij.

Hele dikke knuffel van mij!