Huisgenootjes!!

Hallo allemaal,

Ik zit alweer een tijdje in Suriname en het begint al aardig te wennen. Waar het vooral de eerste weken vol nieuwe indrukken en ervaringen waren begint nu alles een beetje rustig te worden en besef je des te meer dat je van elke minuut hier moet gaan genieten.

De afgelopen week ben ik weer volop aan het werk geweest bij de one stop shop. Deze week hielp ik volledig mee in alle werkzaamheden doordat vele collega’s vakantie hadden of in de ziektewet zaten. Ik wordt hier erg vrij gelaten in de dingen die ik mag doen. Ze zijn erg enthousiast dat ik er ben en ze twijfelen dan ook niet aan je kunnen. Als je je werk goed uitvoert dan vertrouwen ze je al heel erg snel waardoor je heel snel los gelaten wordt.

Toch beginnen je steeds meer dingen hier op te vallen, zo heb ik vooral erg veel moeite met het punt dat collega’s vooral hun eigen dingen doen en hierdoor de patiënt niet altijd centraal staat. Ik wil me dan ook 100% inzetten voor een patiënt en het beste voor de patiënt naar boven halen. Er is dan soms ook totaal geen goede communicatie waardoor dingen langs elkaar heen lopen wat ten koste gaat van de patiënt. Dit kan van groot belang zijn maar het kan ook om kleine zaken gaan. Zo wordt het steriel werken hier niet zo nauw genomen, dit kan ook niet altijd in acht worden genomen omdat de middelen er niet zijn maar wanneer de middelen er wel zijn en collega’s het niet allemaal met elkaar eens zijn wordt het een lastig verhaal. Het punt wat erbij komt is dat collega’s elkaar niet altijd durven aan te spreken op de werkzaamheden die niet goed gaan, hierdoor ontstaan er vaak irritatie waardoor collega’s soms boos weglopen of ze zijn de gehele dag chagrijnig.

Hopelijk klinkt het niet te negatief want ik ben tot nu toe nog steeds erg positief en enthousiast. Ik heb het erg naar mijn zin op het project en heb geen spijt van de keuze om me vrijwilligerswerk te doen op de wondpoli. Ik leer dan ook elke dag nog dingen bij en ik duik steeds dieper in de achtergrond van de patiënt en de achterliggende gedachten. Zo luister ik soms met pijn in me hart naar de mensen, zo hadden we laatst een patiënt die nog geen eten had gehad terwijl het al bijna 10 uur was. Deze patiënt komt dan ook uit een verzorgingshuis en gaf dan ook aan dat er nog geen tijd voor was en dat er niet altijd eten was omdat er geen geld was. Deze situaties zijn soms erg schrijnend en je hoopt dat dit eigenlijk nergens gebeurd, want we kunnen ons toch niet voorstellen dat er bijvoorbeeld geen eten is in een zorginstelling. Je hoopt toch als patiënt zijnde dat je in een zorginstelling in goede handen bent en dat de basisbehoefte toch wel redelijk voor elkaar zijn.

Op dit moment ben ik ook het een en ander aan het uitzoeken van verbandmiddelen. Van veel producten is de kennis nog erg nihil waardoor deze producten in een hoek worden gelegd. Dit is natuurlijk erg zonde wanneer het niet gebruikt wordt. Ze hebben dit dan ook niet voor niks gekregen vanuit allerlei giften. Ik wil dan ook proberen om op een duidelijke manier inzicht te krijgen en te geven in de keuze van verbandmiddelen zodat ze toch gebruikt kunnen worden.

Over 2 weken zal het eerste project er alweer opzitten en zal ik nieuw avontuur tegemoet gaan bij mijn tweede project. Ik zou eigenlijk voor 6 weken naar het binnenland van Suriname vertrekken om daar op medische zending te gaan. Dit heb ik nog even uitgesteld omdat niet alles goed is geregeld, ik wil wel graag dat alles goed geregeld is voordat ik ga vertrekken. Hierdoor ga ik over 2 weken beginnen met werken in een kindertehuis, ik ben dan ook nog aan het nadenken waar ik me precies wil gaan inzetten. Ik wil graag overal helpen maar dat kan helaas niet, het is dan ook lastig om te kiezen met welke groep kinderen je wilt werken. Wil je met kinderen werken die vroeger verwaarloosd zijn of met kinderen die in aanraking zijn geweest met misbruik of je hebt kinderen die besmet zijn met het HIV waardoor ze zijn afgestoten door hun familie. Dus zal er nog een nachtje goed over slapen om dan een keuze te maken waar ik me 4 weken lang wil gaan inzetten.

Daarnaast ben ik het nachtleven in Suriname ingedoken, ik ben samen met groep naar havana lounge geweest in Paramaribo. 2 meiden heb ik leren kennen tijdens de quad-tour en vroegen of ik een avondje mee op stap wou gaan. Het is dan ook een heel verschil kwa uitgaansleven in vergelijking met Twente. Wij als stelletje stijve boerenharken die langs de zijkant staan toe te kijken kunnen nog wel wat leren van de Surinamers hier. Want wanneer je bij binnenkomt begin je gelijk met dansen en wordt er ondertussen lekker wat gedronken. Het is dan wel zo hoe meer je heupen heen en weer gaan hoe beter is, haha. Uiteindelijk tegen 5 uur in bed beland waar tegenover stond dat ik de volgende ochtend gewoon weer om 7.00 uur moest opstaan om te gaan werken. Deze dag was wel wat zwaarder, maar daar tegenover stond wel dat het een zeer geslaagde avond/nacht was.

Daarnaast ben ik nog naar tequilabar geweest, het is echt super tof om ook is ergens anders te genieten van het uitgaansleven. Dus wanneer je op de dansvloer staat duurt het dan ook niet lang of je hebt een Surinamer achter je staan. Je staat vaak echt in de spotlights en je krijgt dan ook vaak een verleidende blik van een Surinamer.

De scholen zijn weer begonnen hier in Suriname. Dit merk je direct in het verkeer, vooral in de ochtenduren is het een drukte van jewelste. Waar ik dacht "ik heb een mooie rustige en veilige weg gevonden om naar het project te fietsen" is daar nu niks meer van te merken. Overal rijden auto’s en ze staan op de meest gekke plekken geparkeerd, het is soms zo dat de auto’s nog net niet midden op straat geparkeerd staan. Het grappige is dan ook dat alle auto’s naar elkaar toeteren maar dat niemand er zich wat van aantrek, het blijft echt heel bijzonder om hier aan het verkeer deel te nemen.

Ook gaan er af en toe wat dingen fout nadien denk ik dan ook echt van hoezo kon ik zo stom zijn, haha. Zo wilde ik laatst in een auto instappen, ik loop keurig om de auto heen en wil voorin gaan zitten, op het moment dat ik de deur wil open geeft de taxichauffeur aan “Ga jij vandaag rijden?” Oeps foutje, ik ben nog niet helemaal gewend dat het stuur links zit i.p.v. van rechts. Ook zaten we laatst in de taxi met wat meiden, op een gegeven moment naderen we een rotonde. Bij het oprijden van de rotonde zeg ik uit schrikreactie “meneer, u rijdt de verkeerde kant van de rotonde op”. Ja waar bemoei ik me eigenlijk mee maar mijn reactie was er al uit voordat ik erover na had gedacht. Maar de medepassagiers vonden het dan ook erg hilarische hoe ik zo in 1x in paniek kon raken waardoor de chauffeur er nog een schepje bovenop deed door mij nog meer voor schut te zetten. Ik zal de volgende keer toch iets beter nadenken voordat ik wat zeg, haha.

Afgelopen weekend zijn er 2 vrijwilligers bijgekomen vanuit Nederland. Eindelijk ben ik niet meer de enigste vrijwilliger in het huis, ik was er echt wel aan toe dat er mensen bij zouden komen. Het is soms gewoon super fijn dat wanneer je thuis komt er iemand is waaraan je even je verhaal kwijt kunt. De afgelopen weken was je dan ook heel erg op jezelf gericht en miste je soms de sociale contacten. Je had deze dan wel maar het is soms super fijn om bijvoorbeeld samen wat te eten en dan gewoon gezellig met elkaar te praten.

Afgelopen zondag zijn we gezellig de stad in gefietst, het doel was om de stad een beetje te leren kennen. Maar uiteindelijk hebben we niet zoveel gezien. We zijn uiteindelijk bij een cafeetje beland waar we gezellig wat gedronken hebben en waar we elkaar beter hebben leren kennen. Ik word nu vergezeld door 2 meiden, 1 vrijwilliger (Luna, 19 jaar) is hier vanuit school en gaat hier stagelopen met verstandelijke beperkte kinderen. De andere vrijwilliger is Jouke en is 32 jaar, ze is logopedist en heeft een tussenjaar genomen vanuit het werk. Zij gaat aan de slag als logopedist bij het medische opvoedkundig bureau, nadat ze hier zal vertrekken zal ze waarschijnlijk een doorreis maken naar Curaçao. We zijn ook allemaal erg verschillend en we hebben allemaal ons eigen doel, maar dit maakt het juist zo interessant. Hieruit leer je weer zoveel van elkaar. We gaan er dan ook en leuke tijd van maken vol met enthousiaste ervaringen.

Ik maak voor nu een eind aan deze blog, het is dan ook alweer vrij laat en mijn ogen beginnen dicht te vallen. Jullie zullen weer snel van mij horen.

Dikke knuffel!!